بلندپروازی؛ راه رفتن روی لبه تیغ است

بلندپروازی رفتاری است که انسان‌ها بدون محاسبه توانمندی‌های خویش در آرزوی رسیدن به خواسته‌های خود هستند. در واقع بلندپروازی عدم محاسبه توانمندی‌ها و استعدادها از یک سو و عدم درک ضعف‌ها و قدرت از طرف دیگر است.

وی افزود: در واقع انسان بلندپرواز به دنبال رسیدن به هدفی است که متحمل کمترین تلاش شود و به دنبال گرفتن نتیجه‌ای بدون هزینه است.

این جامعه‌شناس خاطرنشان کرد: بلندپروازی اگر با عقلانیت همراه شود می‌تواند سبب شکوفا شدن استعدادهای وی برای رسیدن به  مقاصد ارزشمند شود و در غیر این صورت چون یک انسان بلندپرواز تحت تأثیر احساسات خود بوده فقط در رویا و تخیلاتش به دنبال رسیدن اهداف و برنامه‌هایش می‌گردد.

بای عنوان کرد: آدمی موجودی است که با قوت و ضعف‌های فراوان که می‌تواند در زمینه‌های استعدادهای نهفته خویش را شکوفا کند تا به خواسته قلبی خود برسد اما برای کسب موفقیت، افزون بر تلاش، نیازمند به استعدادها و توانمندی‌های خاص رشته  مورد نظر است.

وی در انتها تأکید کرد: اگر چه یک انسان برای رسیدن به پیشرفت باید هدف‌های عالی و مقاصد متعالی را در برنامه زندگی داشته باشد اما اگر این سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی بدون اتخاذ واقعیت‌های موجود باشد وی به اهدافش نمی‌رسد.